1. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 lipca 2017 roku o sygn. akt I FSK 2148/15

Teza: momentem powstania obowiązku podatkowego dla usługi budowlanej jest wykonanie ostatniej czynności wchodzącej w jej skład.

Usługę budowlaną lub budowlano-montażową należy uznać za wykonaną, w rozumieniu art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, z momentem faktycznego zakończenia zrealizowanych zgodnie z projektem i zasadami wiedzy technicznej robót budowlanych lub ich części (w przypadku usługi odbieranej częściowo), zgłoszonego przez wykonawcę ich odbiorcy, który to moment należy odróżnić od sporządzenia i podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego, mającego na celu udokumentowanie i potwierdzenie momentu faktycznego zakończenia prac lub ich części.

2. Wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 2649/16, sygn. akt II FSK 2835/16, sygn. akt II FSK 2836/16 oraz z 2 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 2226/16

Teza: odprawy wypłacane w ramach programów dobrowolnych odejść nie są odszkodowaniami za bezprawne działania pracodawców, tylko zapłatą za zgodne z prawem rozwiązanie umowy na podstawie porozumienia.

Należy uznać, iż w tym zakresie ukształtowała się już niekorzystna dla byłych pracowników linia orzecznicza. W kolejnych wyrokach zostało bowiem wskazane, że wypłaty w ramach PDO były odprawami, a ich funkcją nie było naprawienie szkody polegającej na bezprawnym rozwiązywaniu umów o pracę. Rozwiązanie stosunku pracy było rezultatem porozumienia między pracodawcami a pracownikami. Tym samym zarówno ci, którzy dostają odprawę na podstawie przepisów ustawowych, jak i ci, którzy otrzymają odprawę wyższą – na podstawie układów zbiorowych pracy, muszą zapłacić PIT od otrzymanych świadczeń.

3. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 5 lipca 2017 roku o sygn. akt I SA/Bk 488/17

Teza: wygrane otrzymane w konkursie są świadczeniem nieodpłatnym.

Definicja nieodpłatnego świadczenia nie wyklucza tego, że otrzymujący świadczenie musi podjąć jakieś działania, aby świadczenie otrzymać. Istotne jest wszakże to, aby w zamian za to świadczenie (kwalifikowane jako nieodpłatne) nie wykonywał żadnego świadczenia wzajemnego. Działanie - polegające na spełnieniu wymogów przewidzianych w regulaminie, które jest warunkiem otrzymania świadczenia (nagrody), nie ma charakteru świadczenia wzajemnego. Nie można zatem uznać stosunku pomiędzy organizatorem promocji a uczestnikiem, za umowę wzajemną. W związku z tym świadczenie spełniane na rzecz uczestnika ma charakter świadczenia nieodpłatnego. Tym samym nagrody wydawane uczestnikom konkursów, których wartość jednorazowo nie przekracza 200 zł, mogą podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o PIT.

4. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 czerwca 2017 roku o sygn. akt I FSK 1669/15

Teza: firma wynajmująca pracownikom auta służbowe poza godzinami pracy nie ma prawa do odliczenia VAT, bo byłoby to nadużycie prawa.

Zdaniem NSA pomimo formalnych cech prowadzenia działalności, najem między pracodawcą i pracownikami nie jest typowy dla działalności gospodarczej, a odliczenie VAT w takiej sytuacji byłoby nadużyciem prawa. Po to bowiem, by skorzystać z pełnego odliczenia, pracodawca rozszerzył działalność o najem samochodów, a ofertę skierował do pracowników. NSA uznał, że choć jest to działanie legalne i prowadzi do legalnych skutków, to jednak nietypowe i nakierowane na nadużycie prawa do odliczenia VAT.

5. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 23 czerwca 2017 roku o sygn. akt I SA/Kr 376/17

Teza: Ryczałtowe kary umowne nie są wynagrodzeniem za usługę

Dla ustalenia czy miało miejsce świadczenie usług istotne jest stwierdzenie, czy świadczenie przyniosło odbiorcy jakąkolwiek korzyść. Niezbędne jest zatem ustalenie, czy dane czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez dokonującego płatności w zamian za ich wykonanie bądź zaniechanie. W przypadku płatności z tytułu kar umownych lub odszkodowania brak jest zachowania symetrii pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem. I w takich przypadkach wynagrodzenie stanowi formę zadośćuczynienia-rekompensaty, nie powoduje zwiększenia aktywów po stronie podmiotu, który je otrzymuje. Źródła płatności pełniących funkcję zadośćuczynienia są różne, mogą one wynikać z tzw. czynów niedozwolonych, czyli działań wyrządzających szkodę, jak również ze stosunków umownych -czyli powstawać w związku niewykonaniem czy nienależytym wykonaniem obowiązków wynikających z umowy, mogą być zastrzeżone na wypadek powstania szkody jako kary umowne. Ocenę charakteru danej płatności trzeba wiązać ze stosunkiem, z którego ona wynika.

6. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 19 lipca 2017 roku o sygn. akt I SA/Wr 415/17

Teza: potencjalna możliwość prywatnej jazdy nie wyklucza odliczenia

Podatnik powinien ustalić takie zasady korzystania z pojazdów samochodowych, które stwarzają okoliczności dla rzeczywistego ich używania jedynie do celów działalności gospodarczej. Sąd nie zgodził się z fiskusem, że użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku do celów prywatnych. W każdym przypadku, w którym samochodami kierują ludzie, a nie automaty (poruszające się po narzuconej trasie i wykonujące zaprogramowane polecenia), tego rodzaju ryzyko – choćby w praktyce było tak niskie, że realnie pomijalne – zawsze istnieje. Założenie, że podatnik jest w stanie stworzyć dokument (regulamin, procedurę, zasady), który zapobiegnie powstaniu jakiegoś zdarzenia w bliżej nieokreślonej przyszłości, jest z gruntu fałszywe. Pomysł, że jakikolwiek regulamin ma taką moc sprawczą, aby wyeliminować nie tyle samo zdarzenie, co nawet samą możliwość jego powstania, jest ze swej istoty chybiony.

7. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 czerwca 2017 roku o sygn. I FSK 2030/15

Teza: sprzedający w procedurze tax-free nie jest zobowiązany do weryfikowania przeznaczenia towaru.

Otrzymanie przez sprzedawcę dokumentu TAX FREE z urzędowym potwierdzeniem urzędu celnego prawidłowości - pod względem formalnym i materialnym - wywozu sprzedanego towaru poza terytorium Unii Europejskiej, jest dla niego gwarancją legalności żądania zwrotu podatku VAT oraz zastosowania, na podstawie art. 129 ust. 1 ustawy o VAT stawki 0% do dostawy towaru, od których dokonano zwrotu podatku podróżnemu. Możliwość zastosowania, na podstawie art. 129 ust. 1 ustawy o VAT, stawki 0 % przez sprzedawcę do dostawy towarów, od których dokonano zwrotu podatku podróżnemu w systemie TAX FREE, nie jest uzależniona od weryfikacji przez niego przeznaczenia sprzedawanych podróżnemu towarów, do czego nie jest on - w świetle art. 127 ustawy o VAT - obowiązany, ani na podstawie jakichkolwiek przepisów uprawniony.

8. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 29 czerwca 2017 roku o sygn. I SA/Po 61/17

Teza: dodatkowe świadczenia dla pracowników oddelegowanych są przychodem z nieodpłatnych świadczeń dla pracowników.

W sytuacji gdy pracodawca – mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa pracy – zapewni oddelegowanemu pracownikowi dodatkowe świadczenie w postaci pokrycia kosztów wynajmu mieszkania (zakwaterowania) lub inne koszty związane z pobytem pracownika w miejscu delegowania, to wartość tych świadczeń stanowi dla pracownika, który je otrzymał przychód z innych nieodpłatnych świadczeń. W tego rodzaju sytuacji ma bowiem miejsce świadczenie, którego otrzymanie nie jest wynikiem zaistnienia zdarzenia o charakterze nietypowym (jak ma to miejsce, np. w przypadku podróży służbowej), lecz jest związane z wykonywaniem standardowych obowiązków służbowych w miejscu oddelegowania, tj. w nowym miejscu pracy przyjętym i zaakceptowanym przez pracownika w umowie o pracę.

9. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 lipca 2017 r., o sygn. akt II FSK 1662/15

Teza: jeśli istnieją wymogi formalne (np. uzyskanie decyzji zezwalającej na eksploatację), to dopiero ich spełnienie powoduje, że środek trwały jest kompletny i zdatny do użytku.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego językowa wykładnia przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o PIT nie prowadzi do uznania, że zamiarem ustawodawcy było zawężenia zakresu pojęcia "kompletności i zdatności do użytku" jedynie do względów o charakterze technicznym. Ogólny charakter ustawowego zapisu definicji "środka trwałego" nie pozwala na wyłączenie spod jej zakresu prawnych rygorów, wynikających z szeregu aktów prawnych, od których spełnienia uzależniona jest możliwość wykorzystywania przez podatnika: budynków, budowli, maszyn czy innych przedmiotów, na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Nie może nasuwać wątpliwości, że niespełnienie określonych wymogów prawnych, od których uzależniona jest możliwość legalnego wykorzystania "środka trwałego" powoduje, że taki środek nie może być uznany za "zdatny do użytku".

10. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 lipca 2017 r. o sygn. akt II FSK 1680/15

Teza: postanowienie o nieściągalności nie ma wpływu na możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych innych nieściągalnych wierzytelności dłużnika.

Norma prawna wynikająca z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a. i art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma zastosowania do innych wierzytelności, aniżeli te, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, nawet jeżeli byłyby to wierzytelności przysługujące w tym samym czasie w stosunku do tego samego dłużnika.

11. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 5 lipca 2017 r. o sygn. akt I SA/Gd 404/17

Teza: strata ze sprzedaży przedawnionej wierzytelności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych jest kosztem podatkowym.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione. Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT odnosi się do strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności. Skoro przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT nie ogranicza zakresu wierzytelności np. poprzez użycie określenia "z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 20" lub równoważnego, to nie sposób zawężenia ich do wierzytelności nieprzedawnionych, wyprowadzić z wykładni systemowej. Inny jest bowiem i kontekst obu przepisów i ich zakres treściowy. Tylko drugi przepis mówi o stratach. Z kolei tylko pierwszy przepis stanowi o wierzytelnościach przedawnionych, co jednak nie oznacza, że te nie mieszczą się w zakresie wierzytelności, o których mowa w tym drugim przepisie. Ponadto warunek zaliczenia wierzytelności do przychodów należnych nie występuje w pierwszym przepisie, a występuje w drugim.

AUDYT | INNE USŁUGI POŚWIADCZAJĄCE | DORADZTWO TRANSAKCYJNE | DORADZTWO BIZNESOWE | GERMAN DESK | POZOSTAŁE USŁUGI